اصولا توسعه محلی چه به مفهوم اجتماعی و چه انسانی و چه در معنای فیزیکی و کالبدی در فضا و مکان صورت می گیرد. نقش این فضا و مکان در توسعه از فرد و خانواده شروع می شود و تا سطح بین المللی ادامه می یابد. تمایز و تفکیک این فضاها ازآنجا اهمیت پیدا می کند که هر نوع مداخله یا برنامه ی توسعه نیز در فضاهای مختلف،اشکال و معنای متفاوتی به خود می گیرد و به طوری که از برنامه های توسعه فرد و خانوار نمی توان انتظارتوسعه منطقه ای و ملی را داشت و بلعکس.

تجربه های بسیار ارزنده در توسعه محلی

تجربه سال ها کاربرد رویکردهای مختلف توسعه نشان داد که بدلیل تنوع جوامع انسانی و نقش فضا و مکان در توسعه نمی توان برای همه آنها نسخه واحدی را تجویز نمود. در همین راستا و با ورود دیدگاه های جامعه شناسی به عرصه توسعه به خصوص از دهه 1990،فرضیه های جدیدی برای حل مشکلات محلی نظیر فقر،بیکاری،نابرابری و.. مطرح شد. دراین شرایط ،نظریه های سرمایه اجتماعی ،حاکمیت یاری ،با هدف تقویت نهادهای محلی و توانمند سازی مردم و ایجاد ظرفیت در جهت رونق بخشی به وضعیت اقتصادی و اجتماع محلی و نیل به توسعه مطرح شد.

در نگاه جدید مبحث توسعه وارد مباحث توسعه گردید. توسعه در واقع بعنوان بخشی از فضا و نظام توسعه ای مطرح شد که در محدوده جغرافیایی و فضایی مشخص ، رهیافتهای مشارکتی و توانمند سازی جوامع محلی را در اولویت قرار می دهد. در این باره رویکردهای مشارکتی حضور پررنگ تری پیدا کردند. در رویکرد جدید، مشارکت مردم در تصمیم گیری و ورود افراد به عرصه برنامه ریزی به یک اصل مهم تبدیل شد. در این مقاله ،توسعه محلیدر کلیت بیان می شود و در ادامه مهم ترین ابعاد و فاکتورهای دخیل در توسعه محلی که عبارتند از مشارکت،توانمند سازی،سرمایهاجتماعی مطرح شده و مهم ترین اهداف و رویکردهای توسعه که شامل رویکردهای دارایی مبنا و نیازمبنا است بررسی خواهند شد.

متن کامل این مقاله را میتوانید از سیویلیکا دریافت کنید